De best gedocumenteerde sneeuw ooit
Als je al wekenlang schrijft over kou in andere delen van de wereld, zoals Azië, Spanje en ook Scandinavië, met wagonladingen sneeuw en diepvriestemperaturen, dan stelt het beetje winter dat we tot nu toe in Nederland hebben gehad natuurlijk he-le-maal niets voor. En toch sneeuwde het dit weekend even en trokken we met zijn allen massaal naar buiten. Om van de winter te genieten zoals dat in Nederland moet: snel en krachtig. En die winter vanuit alle hoeken vast te leggen.Zondag overdag staan ze er nog: de wegdooiende resten van de vele sneeuwpoppen die een dag eerder zijn gebouwd. Sommige al omgevallen. De wortel er nog naast. Op pleintjes in de stad zie je nog wat bij elkaar geschoven sneeuw, als stille getuige van de avond ervoor. Toen het even winter was. Het gras is alweer bijna groen. De thermometer wijst 8 graden aan. Het zonnetje schijnt en er waait een zachte westenwind. Het is winter in Nederland, de pret is alweer voorbij.
Nee, zelfs echt vriezen deed het niet in de dagen ervoor. De lucht was wel koud, maar het was opnieuw bewolkt geworden. De wolken werkten als een dekentje dat verdere afkoeling tegenhield. Rond het vriespunt was het. In de nacht iets eronder, overdag iets erboven.
Piepklein sneeuwgebiedje op vrijdag
Ik was de vrijdag vrij. Een piepklein sneeuwgebiedje trok over het land naar het zuiden. Ik stemde mijn fietstocht erop af. Precies toen ik over het hoogste deel van de Veluwezoom reed, trok het over. Voor het eerst in iets minder dan 2 jaar tijd zag ik het in mijn eigen omgeving sneeuwen. Het zachte prikken van de sneeuw in mijn gezicht deed me goed. Ik stopte en liet het gebiedje passeren. Meer dan wat aansuikeren deed de omgeving niet, maar goed het vlokte een tijdje. Op het hoogtepunt maakt ik een kort filmpje en stuurde het naar mijn collega’s in Hilversum. Het was genoeg om in het late weerbericht op TV getoond te worden. Zo bijzonder is sneeuw in Nederland al.
Op zaterdag had het opnieuw nauwelijks gevroren. Weer fietsten we een rondje. Het was grijs en iets van de sneeuw van een dag eerder was nog te zien. De zuidenwind trok aan, de temperaturen stegen tot 1 of 2 graden boven nul. Als iets mijn belangstelling voor het weer ooit aanwakkerde, dan was dat wel het vooruitzicht van sneeuw. In kon daar intens naar verlangen. De dagen waarop een goede vracht sneeuw in de lucht hing, waren de mooiste. De spanning van de toenemende bewolking, de eerste vlok en dan de gedaanteverwisseling van de omgeving om je heen; ik wilde er geen minuut van missen. Het fijnst was het als je wist dat de sneeuw daarna nog een tijdje zou blijven liggen.
Elektriciteit in de lucht
Ook zaterdag was die twinkeling er weer, maar wel duidelijk minder dan dat ie ooit was. Al weken schrijven we over winterse perspectieven en al vele malen hielden de weerkaarten ons voor de gek. Winterweer bestaat nog wel, maar dan virtueel of op andere plaatsen dan die waar wij zijn. Op de een of andere manier blijft Nederland ook dit jaar weer overal buiten. Temperaturen rond het vriespunt en de paar uurtjes sneeuw van zaterdag, waarvan je weet dat hij in no time weer wegdooit, lijken dan niet echt meer mee te tellen. En toch hing er elektriciteit in de lucht.
De weerberichten waren al dagen vol van de sneeuw, en daar deden wij zelf volop aan mee. Waar je maar keek, werd de naderende sneeuw steeds genoemd, de kranten schreven erover en ook op sociale media en online platforms ging het erover. Waar kun je tijdens een lockdown nog een slee kopen, was één van de vragen. Hoe bouw je een mooie sneeuwpop en waar kun je terecht voor een sneeuwballengevecht? Als dat maar niet tegenvalt, dacht in die zaterdagochtend nog even.
Juichende berichten
Terwijl ik nog buiten was, bezig met mijn fietsronde, vielen in Zeeland de eerste sneeuwvlokken. Juichende berichten kwamen er uit die hoek, ook daar was het al zo lang geleden. Het was droge sneeuw die meteen bleef liggen. De stranden werden wit. Iedereen trok erop uit. Foto’s stroomden binnen. Blije gezichten. Even wat afleiding, plezier in een tijd waarin dat zo welkom is.
De sneeuwvlokken, met een brede lach erop door zoveel blijheid, breidden zich gestaag verder over het land uit. Het neerslaggebied hield zich aan de verwachtingen, stelde niet teleur. Veel was het niet, zo was ook verwacht. Maar het was genoeg. Nederland genoot ervan.
Het was weer even genieten
Rond kwart voor vijf ’s middags begon het ook in Arnhem te sneeuwen. Van die fijne, droge sneeuw. Ik kon het toch niet laten en trok er als vroeger op uit, om opnieuw deel te zijn van de gedaanteverwisseling van het land. Ik was bepaald niet de enige. Overal zag je mensen naar buiten komen om van de sneeuw te genieten, sneeuwballen te gooien, zodra dat maar even kon en sneeuwpopjes te bouwen. Of gewoon rond te lopen door een landschap dat langzaam winters werd. Zelfs in de donkere, heuvelachtige parken die Arnhem rijk is. De sneeuw sneed in de toenemende wind in mijn gezicht. En daar stroomde het toch weer door mijn lijf, de blijdschap die alleen sneeuw zo af en toe teweeg kan brengen. Het was weer even genieten; winter in Nederland.
Het sneeuwde tot een uur of negen ’s avonds door, daarna was het wel gedaan. Een laagje van 2 a 3 centimeter had zich opgebouwd. Onze overbuurman uit Kiribati was in alle staten. Sneeuw had hij nog nooit gezien, laat staan zien vallen. It’s like rain, zei hij. But it’s not. So cool!
De best gedocumenteerde sneeuw ooit
De volgende dag dooide het bij het licht worden, maar de sneeuw was er nog, zeker op de hoge delen van Arnhem. Sterker nog: het zag er sprookjesachtig uit. Er was net tijd genoeg voor een lange wandeling door de bossen van de Veluwezoom. Tientallen foto’s later eerde ik tevreden terug, zoals zovelen in Nederland. Vol herinneringen, aan misschien wel de best gedocumenteerde sneeuw ooit.
