Op wintersport in Nederland

Het was compleet toevallig, dat ik uitgerekend dit weekend in een huisje op de Utrechtse Heuvelrug zat voor een weekendje wandelen. “Ik zorg wel voor sneeuw,” had ik eind vorig jaar grappend geroepen toen we de huisjes boekten. Dat dat zo goed zou lukken, had natuurlijk niemand ooit kunnen bedenken. Het werd – uiteraard – een heel bijzonder weekend.

Goed, er was een heleboel overlast, ik maakte me nogal zorgen over hoe ik ooit mijn auto weer uit dat vakantiepark zou krijgen, en o ja, er is een crisis gaande. Maar overal waar we kwamen overheerste de pure lol.

Oudejaarsavond

Het begon zaterdagavond al. Het zou in de loop van die avond beginnen met sneeuwen en bovendien ging vanaf 12 uur ’s nachts code rood in. We hadden er reuze zin in en we zaten erbij alsof het Oudejaarsavond was. Elke tien minuten even buiten kijken of er al wat te zien was. Iets voor middernacht kregen we de neiging om af te tellen tot code rood begon. En hoewel er op dat moment nog maar een heel dun laagje motsneeuw lag, was de eerste sneeuwbal al gauw gemaakt.

Wit

De volgende ochtend was het natuurlijk helemaal feest. Het sneeuwde nog steeds en inmiddels lag er overal al zeker 5 a 10 centimeter, soms meer. Het was fantastisch wakker worden in het huisje in het bos. Ik maakte vast een korte wandeling door de verse sneeuw waar nog nauwelijks mensen door hadden gelopen. Overal waren schitterende sneeuwsculpturen te zien die de wind en de verse sneeuw achter hadden gelaten. Het was koud, het was stil, er was alleen maar wind en wit. Geweldig.

Missie reetslee

Later op de ochtend was het tijd voor de échte wandeling. Missie: de hoogste helling in de wijde omtrek. Gewapend met reetslee liepen we door de bossen. Waar het gisteren nog zo nat en modderig was, leek het nu wel een sprookje. Het was bovendien nog erg rustig in het bos, maar heel af en toe kwamen we iemand tegen. Later zou blijken waar iedereen was.

Toen ons eindpunt begon op te doemen in de verte, bleken we in een waar slee-walhalla te zijn aangekomen. Het Doornse Gat – niet veel meer dan een hele grote kuil met aan alle kanten vrij serieuze hellingen – was het verzamelpunt geworden voor iedereen uit de wijde omtrek die in het bezit was van een slee. Of iets dat daarvoor kan doorgaan. Erg veel sneeuw lag hier nog niet, en bovendien zaten er behoorlijk wat bulten en kuilen in het parcours. Dit was dan ook de plek bij uitstek voor de wat ‘oudere kinderen’; hier werden geen peuters rustig voortgetrokken door mamma’s of pappa’s, nee, dit was voor het serieuze werk.

Kamikaze

Het was dan ook opvallend dat het veelal volwassenen waren die hier als een malle naar beneden denderden. Sleetjes in allerlei soorten en maten, iemand op een snowboard, en wie geen slee had, greep gewoon een of andere plastic opbergdoos van zolder om zich als een kamikazepiloot in de diepte te storten. Vooruit, achteruit, tollend, stuiterend. Een paar jongens hadden een complete roeiboot meegenomen waar ze met z’n allen insprongen en naar beneden gleden. Er was echt iets in de mensen gevaren. Rennend de heuvel op. Gillend naar beneden. En niemand dacht aan remmen.

Lachstuipen

De sfeer was extreem vrolijk en uitbundig. Het sneeuwde volop, het was ijskoud en werkelijk iedereen lachte. Onderaan de ‘piste’ lag het voortdurend vol met giechelende mensen die van hun slee getorpedeerd waren en met een paar salto’s onderaan de berg tot stilstand waren gekomen en spontaan in een lachstuip waren geraakt. Iets verderop, op niet altijd veilige afstand, stond een handjevol publiek te schudden van het lachen bij het dolle schouwspel. En uiteraard ging het naar beneden roetsjen zelf ook met een heleboel gelach en gegil gepaard. Iedereen was blij en iedereen was aardig.

Magie

Wat is dat toch met sneeuw. Ineens is alles anders. Natuurlijk hadden veel mensen zich er enorm op verheugd, en dit keer werd hun geduld eindelijk echt goed beloond. Maar het was magischer dan dat. Het leek wel alsof met die lekkere laag sneeuw ook de hele moderne wereld er even niet meer was. Wegen, vakken en borden zijn niet meer te zien, dus je doet maar wat. Allerlei pogingen die mensen hebben gedaan om de wereld te ordenen, zijn ineens compleet van de baan. Allerlei plaatsen worden onbereikbaar, veel activiteiten kunnen niet doorgaan. Overmacht. De natuur heeft gewoon even gewonnen. En dit is overmacht van een soort waar je je vrij makkelijk bij neer kan leggen. Of waar je gewoon even gebruik van kunt maken.

Skiën!

Wij besloten dan ook maar een nachtje langer in ons huisje te blijven. Niet alleen omdat we waarschijnlijk toch niet wegkwamen, maar ook omdat we nog moesten skiën. Tja, we hadden de spullen toch maar even in de auto gegooid. En jawel: maandagochtend heb ik zowaar even op de latten gestaan. Al was het voornamelijk klunen, je kon het toch bijna een afdalinkje noemen. Wintersport 2021, gewoon in eigen land. Laat dat natuurijs ook maar komen!