Toch weer de kriebels, als in de kindertijd

Eerst die lange aanloop. Heel geleidelijk zagen we de vorstinval met de sneeuwstorm van nu in de weerkaarten ontstaan. Eerst met de nodige schijnbewegingen. Het kwam allemaal heel precies. Subtropische lucht uit het zuiden van Europa, met zelfs Saharazand erin, en arctische vanuit het noorden moesten precies boven Nederland, dat kleine stipje op die o zo grote weerkaart, op elkaar botsen. Met het bijbehorende lagedrukgebiedje vanuit het zuiden er ook nog bij. En weercomputers hebben altijd moeite met systemen die vanuit het zuiden op ons afkomen.

Over de weg naar Hilversum. Door sneeuwstorm Darcy. Foto: Reinout van den Born.

Het zwabberde dan ook nogal. Soms ging het lagedrukgebied naar links en moest de zachte lucht vanuit het zuiden invallen, andere keren bleef het lagedrukgebied juist hangen op de verkeerde plek, of trok te ver naar het oosten. Of het kwam niet noordelijk genoeg. Nagelbijten dus, run na run. Voor iedereen die op sneeuw hoopte trouwens, want allemaal wilden we het zwaartepunt in ons eigen gebied. Vierkante ogen kreeg je ervan. Op het einde kon ook ik geen weerkaart meer zien.

De spanning steeg

Langzaam kwamen we dichterbij het weekend, de spanning steeg. Het leek allemaal goed te komen. Geleidelijk ook kwamen de modellen op één lijn. En toch bleven er verschillen. Waren dat nou twee neerslaggebieden die op ons zouden komen? Brak het neerslaggebied boven Nederland? Nee toch? Even schroefden de modellen de hoeveelheden flink terug, maar gisteren kwamen ze er weer in. En toen kwam eindelijk het moment dat we van de tekentafel naar de werkelijkheid overgingen.

Het begon vroeg op zaterdagochtend met een beetje ijsregen in het noordoosten en buien in het midden van het land. Langzaam maar zeker drong de koude lucht vanuit het noordoosten het land binnen. Het ging nog niet meteen vriezen, maar je voelde het buiten de deur kouder worden, ook omdat de wind steeds verder toenam. Op de satellietfoto’s was heel mooi het systeem te zien dat over Frankrijk naderde. Het zag er van boven behoorlijk indrukwekkend uit.

Zachtjes begon het te sneeuwen

Tegen de avond begon het in het zuidoosten te regenen. Daar lagen de temperaturen nog boven nul. In mijn woonplaats Arnhem kwam het kwik even na 6 uur beneden het vriespunt. Al vrij snel daarna viel de eerste, lichte ijsregen. Veel stelde het nog niet voor. Een uurtje later werden het sneeuwvlokken en begon de sneeuw langzaam op gang te komen. Met de nadruk op langzaam. In het oosten van Brabant en in de omgeving van Nijmegen ging het al veel eerder los.

Maar de sneeuw was wel mooi en droog. En dwarrelde vrolijk in het rond in de harde wind. Het begon te stuiven toen er eindelijk een klein beetje lag, maar de weg bleef nog zwart. Toch kwam vanuit het zuiden een actiever gebiedje dichterbij en nog voor ik ging slapen was de weg wit.

Mijn auto bleef achter. Foto: Reinout van den Born.

In de nacht sliep ik heerlijk, maar moest ook wel een paar keer kijken. Het sneeuwde goed, het stoof en alles was wit op een manier die ik zo lang niet had gezien. En dit keer zou het niet de voorbode van dooi, zoals meestal, maar de voorbode van een lange vorstperiode zijn. Bij het opstaan was de sneeuw minder geworden. Er lag veel, maar het was moeilijk in te schatten hoeveel. Het werk riep. Gauw een liveblog starten, de situatie weer in de vingers krijgen, overleggen met partners en klaar zitten voor de vroege ochtendbriefing. Daarna naar Hilversum met collega Britta.

Mijn auto kwam niet van zijn plaats

We hadden om half 9 afgesproken bij de carpoolplaats, even buiten Arnhem. Zij zou er heen rijden, ik ook. Tenminste dat dacht ik. Mijn eerste stap buiten de deur gaf meteen al wat meer informatie over hoeveel er gevallen was. Dat bleek meer dan ik dacht. Toch wel tussen 15 en 20 centimeter, met flinke sneeuwduinen, ook bij ons middenin de stad en in de straat. Met moeite bereikte ik mijn auto en meteen was duidelijk dat die niet van zijn plaats zou komen. Veel te veel sneeuw in de straat waar nog niemand doorheen was gekomen. Veel te hoge sneeuwduinen ook aan beide uiteinden.

Er zat niets anders op dan mijn collega te bellen. Ze kon haar route nog net zo verleggen dat ze me middenin Arnhem kon oppikken. Daar stond ik dan, achter een megahoge sneeuwrand, opgeworpen door de sneeuwploegen. Na een kwartiertje kwam ze eraan. Gauw in haar auto, op weg naar Hilversum, door die wondere wereld van de jagende sneeuw die ik zo lang gemist heb. De weg vol sneeuw, hier en daar een sneeuwschuivers, sneeuwhoosjes, stuifvlagen en duintjes; prachtig!

Toch even terug naar 1979

Het eerste stuk van de A12 richting Utrecht was helemaal wit. We keken onze ogen uit. Bij Utrecht lag duidelijk minder sneeuw. Het sneeuwgebied was boven ons land toch in tweeën gebroken want in het westen en noordwesten was weer meer gevallen. Het laatste stuk over de A27 richting Hilversum lag meer in de wind. De ene vlaag met stuifsneeuw na de andere joeg over de weg. Hier weer dat klassieke beeld van leeg gestoven weilanden en vol gestoven sloten. Met op de randen de prachtigste sneeuwcreaties. Het bracht me toch weer even terug naar 1979, mijn mooiste winter ooit.