‘De muren stralen warmte uit, het lijkt wel zomer’

Het is 13 november en de dag begint voor mij met het krabben van de autoruit. Er zit zowaar een beetje ijs op, voor het eerst in het nieuwe seizoen. De zon schijnt al, aan een nagenoeg onbewolkte hemel. Niet veel later ben ik op weg naar Limburg, om een vriend te helpen bij het bestraten van de opritten bij zijn nieuwe huis in het stadje Thorn.

Veel blad aan de bomen

Even buiten mijn woonplaats Velp in het bos zit nog veel blad aan de bomen. Het vallen ervan lijkt dit jaar extra langzaam te gaan. De kleur is er inmiddels wel goed ingekomen. Even verderop rijd ik door de glooiende weiden, aan de rand van Arnhem, richting de A12. In de weilanden zie ik dik, donkergroen gras. Nog niet zo heel lang geleden was hier alleen het gelige bruin te bewonderen, achtergelaten door de lage droogte. Het was verbazingwekkend te zien hoe snel dat bruin, toen de regen eenmaal viel, in groen veranderde. Volgens mij was er maar een dag of drie voor nodig. Toen stond het gras er allemaal weer.

Niet overal in Nederland is het zaterdag zonnig. In het noordoosten blijven mist en laaghangende bewolking lang hangen, in Groningen zelfs tot aan het einde van de middag. Daar wordt het op sommige plekken ook geen 10 graden meer. In het midden en zuiden van het land, waar de zon het voor het zeggen heeft, schieten de temperaturen wel omhoog. Met maxima tussen 15 en 17 graden kun je er in je T-shirt naar buiten.

Het lijkt wel zomer

We merken het tijdens het werk. De stratenmakers leggen de stenen die wij hen aanvoeren in een razend tempo. We kunnen er als aanvoertroepen, vier personen sterk, nauwelijks tegenaan werken. Ik zweet me rot. Het lijkt in de volle zon echt wel zomer. Tijdens de pauzes in het zonnetje voelt het alsof we ook in november nog even zullen verbranden. Er is geen wolkje om de zon af te dekken. Het is een heel bijzondere gewaarwording.

Allerlei beelden schieten door mijn hoofd, van Kerst buiten in de zon. We hebben het er als meteorologen natuurlijk al langer over, maar tot nu toe leek het allemaal nog heel ver weg. Toch is het nu echt al 13 november en komt de Kerst wel degelijk dichterbij. Pal in de zon zijn we, met korte mouwtjes aan het werk en hebben echt heel warm. Ondertussen komt in Hellevoetsluis Sinterkaas aan. De kinderen hebben bijna geen jassen nodig.

De muren stralen warmte uit

De dag kruipt om, de klus raakt geklaard en de avond valt. Als de zon is verdwenen en het laatste licht wijkt, zijn het de muren die de warmte van de voorgaande dag uitstralen. Alsof het een zomerdag is geweest. Gevolgd door de koelte van de nacht.

En koel is het als ik door het donker weer naar huis rijd, bijna alle spieren die ik heb gebruikt voelend. De volgende dag heeft het weer net niet gevroren. Opnieuw maakt de zon korte metten met de kilte van de nacht. In de tuin zit ik een tijdje in de zon. Het is bladstil en zo zonder wind en in de zon voelt het ook al snel weer warm aan. Af en toe valt een blaadje uit de monumentale beuk, achterin onze tuin. Die boom is tussen 150 en 200 jaar oud en weet dit jaar ook niet wat hij meemaakt. Als zo’n boom toch kon vertellen, dan wist je pas echt hoe bijzonder dit allemaal is. We wennen er eigenlijk maar al te makkelijk aan.

Druk in de natuur

’s Middags fiets ik over de Veluwezoom. Alle spieren doen me nog steeds zeer, het fietsen maakt er helaas niet beter op. Het is onderweg druk, erg druk zelfs. De parkeerplaatsen aan de randen van het Nationaal Park puilen uit, overal wandelen mensen of zijn fietsers onderweg. Er is nauwelijks een rustig plekje te vinden. Het weerstation op de vliegbasis Deelen, een klein stukje verderop, wijst 17,7 graden aan. Het ligt hoog, op de heuvels rond Arnhem. En het valt ook mij op dat er tussen de bomen weliswaar koelte hangt, maar dat de lucht op de heidevelden, hoog op de stuwwal gewoon warm aanvoelt.

Ook op andere plaatsen is iedereen buiten. Op terrassen is het druk, op het water zijn zeilers actief en halen enkelen toch de kano maar weer van stal. Ook op de stranden trekken veel mensen erop uit. In de lucht zijn bijzondere wolkenbankjes te zien. Vanaf het Terletseveld ontwaar ik kanteelwolken, de altocumulus castellanus. Het zijn de wolken die er bij uitstek in de zomer op wijzen dat er een weersverandering op komst is. Dat de temperaturen omlaag zullen gaan en dat er kans is op onweer. Alleen is het nu november.

Wonderlijk gevoel

Zo gaat een bijzonder novemberweekend voorbij. Het zoveelste weekend deze herfst dat meer aan de zomer dan aan herfst doet denken. Het is een wonderlijk gevoel.