IJsberen betrekken voormalig onderzoeksstation in Rusland
Soms geloof je je ogen niet. Dat moet ook de fotograaf Dmitry Kokh hebben gedacht toen hij met een expeditie op pad was naar het Russische eiland Wrangel, ver weg gelegen op zee, helemaal in het uiterste noordoosten van de Russische Federatie. Het doel was het fotograferen van ijsberen, die daar in groten getale leven. IJsberen kwam hij tegen, maar al veel eerder. In een verlaten onderzoeksstation op het eilandje Kolyuchin bleken er 20 te leven. Ze waren in het gebouwtje getrokken en hadden het er prima naar hun zin. Het decor was surrealistisch.In de Britse krant The Guardian is een schitterende reportage te zien van de ontmoeting tussen Kokh en de ijsberen. Er staan prachtige foto’s bij. Op de plaats waar je mensen verwacht, hangen ijsberen met hun kop uit het raam. Ze gaan naar binnen en komen weer naar buiten, ze slapen er en ze struinen rond over het verlaten terrein rond het gebouwtje, waar nog allerlei restanten liggen van de tijd dat het station nog wel door onderzoeker bevolkt werd.
Parallel universum
Kokh en zijn reisgenoten waren al een tijd op pad, per schip en langs de verre oostkust van Siberië. Het speelde zich allemaal tijdens de afgelopen zomer af. Ze hadden van alles gezien, van bultruggen in afgelegen baaien, via zeeleeuwen en zeehonden tot bruine beren en een enorme variatie aan vogelsoorten. Het leek alsof de expeditie door een parallel universum ging, zo mooi was het allemaal. Iedere keer veranderde het landschap weer van gedaante.
Toen ze het oostelijkste punt voorbij waren en de ingang van de Noordelijke IJszee bereikten, was er ineens drijfijs. Dat hadden ze niet verwacht. Het was augustus en de ijsgrens had een stuk verder weg moeten liggen. Omdat slecht weer werd verwacht, zocht de expeditie een schuilplaats bij het eilandje Kolyuchin, bekend vanwege zijn verlaten onderzoeksstation. Eerst was het weer te slecht om er aan te land te kunnen, maar een verkenningstocht met een drone zat er wel in.
De guitige koppen van ijsberen
Al snel zag één van de expeditieleden beweging op het verder verlaten eiland. Achter de raamkozijnen van het voormalige onderzoeksstation kwamen de guitige koppen van een paar ijsberen tevoorschijn. Ze hingen lekker uit het raam. Toen iedereen de verrekijker erbij had, bleken er veel meer te zijn. Tot wel 20 aan toe. Het was een koddig gezicht. Een camera aan een speciale drone, die nauwelijks lawaai maakte, filmde de groep. Eerst keken de ijsberen nog wat vreemd op van de indringer, maar later trokken ze zich er niets meer van aan. De beelden zijn prachtig.
Later vroeg de fotograaf aan een Russische ijsbeerexpert hoe het toch mogelijk was dat de ijsberen in het onderzoeksstation zijn gaan wonen? Volgens de deskundige zijn ijsberen van nature extreem nieuwsgierig en zullen ze altijd proberen door een afgesloten deur of raam heen te komen. Daarnaast is het zo dat het gebouwtje bescherming biedt aan de dieren, die eeuwenlang bejaagd en opgejaagd zijn. De muren om de dieren heen bieden zo bescherming tegen de mens.
Er is ook een verband met het weer
De aanwezigheid van zoveel ijsberen op het eiland lijkt ook met het weer verband te houden. Niemand weet waarom, maar eens in de grofweg 9 jaar weet het drijfijs zich gedurende de zomer beter in de buurt van Kolyuchin te kunnen handhaven. De ijsberen, die voor het foerageren van het drijfijs afhankelijk zijn, hoeven dan niet de lange reis naar het noorden te maken, het drijfijs achterna, maar kunnen tijdens de zomermaanden gewoon op Kolyuchin blijven, in hun geliefde en door de mens verlaten onderzoeksstation. Want daar hebben ze het prima naar hun zin.
