Gauw even door het donkere en kletsnatte bos
Het lukt deze zomer vaak niet om een droge dag te hebben, maar terwijl ik thuis zit te werken moet het wel een tijdje droog kunnen blijven. En als afwisseling lijkt het me leuk om van die regenpauze gebruik te maken voor een wandeling door het bos.Zo gezegd, zo gedaan. Wandelschoenen aan, toch ook maar een jas en voor de zekerheid een paraplu mee. De lucht is grijs als ik vol goede moed buiten de deur stap, de luchtvochtigheid moet bijna 100 procent zijn. De weg is nog nat van de regen van vroeg in de ochtend. Veel is er nog niet gevallen; de regenmeter wijst sinds middernacht 2,8 millimeter aan.
Gelukkig is de regen nog ver weg
Door de straten van Velp lopend, denk ik aan de regenzone die boven het westen en zuidwesten van Nederland hangt. Daar is al wel veel gevallen, op sommige plaatsen meer dan 50 millimeter. En het blijft er maar door regenen. Gelukkig is die regen nog ver weg. En bovendien ligt de regenzone stil. Het zal mijn tijd wel duren.
Ik loop de heuvel op, onder de bomen en langs één van de uitvalswegen van Velp richting Rozendaal. De twee dorpen zitten feitelijk aan elkaar vast en samen ook weer aan Arnhem. Het is één grote stad, maar dan met allerlei verschillende namen. In Rozendaal sla ik rechtsaf en volg de weg omlaag richting de dorpskern. Daar passeer ik het kasteel met de prachtige tuinen en kasteelvijvers er omheen. Hier stroomt een beek door de vijvers. Met twee watervallen komt hij eruit. Door de regen van de laatste tijd stromen ze behoorlijk. Omdat het verder windstil is, hoor je ze al van verre. Het is nog rustig op straat.
Nevelsluiers tussen de bomen
Langs een veld loop ik verder omhoog, het bos in. Het is hier behoorlijk heuvelig, met Rozendaal – hoe kan het ook anders – beneden in het dal, het dal van de beek. Het valt me op hoe groen het dit jaar is. Het vele water heeft de natuur duidelijk goed gedaan. Een stukje verderop gaat het pad naar rechts, het donkere bos in. Donker inderdaad. Er zit dit jaar veel blad aan de bomen. Ze vangen een groot deel van het ochtendlicht weg en door de zware bewolking van het moment is het toch al niet erg licht. Tussen de bomen hangen nevelsluiers, er drupt water van de bladeren. In de verte verdwijnt een man met zijn hond uit zicht.
Bij een bankje stop ik even om mijn jas uit te doen. Door de hoge luchtvochtigheid en het lopen krijg ik het warm en begin te zweten. Door ga ik weer, onder de bomen en nog steeds omhoog. Je kunt hier tot een hoogte van ongeveer 95 meter stijgen. Het pad gaat over in een betonfietspad. Normaal is het hier op een zondag druk, maar nu kom ik niemand tegen. De bomen beginnen wat harder te druppen. Er zal wat meer wind zijn gekomen, denk ik en ik maak me er nog niet druk over. Als ik een plek passeer waar even geen boom staat, blijkt het wel degelijk te regenen. Vreemd, denk ik. Op de radar was nog niks te zien.
Bergweggetje als piekbelaster
Via een zandpad loop ik het donkere beukenbos weer in. Ik passeer één van de meest bekende ‘bergweggetjes’ die de omgeving rijk is, in een artikel in NRC onlangs nog tot piekbelaster uitgeroepen. Deze weg is onwijs populair, onder fietsers, motorrijders en automobilisten. Waar in Nederland vind je immers een weggetje waarover je, al haarspeldbochten draaiend, steil omhoog en dan weer steil omlaag kunt rijden? En dat meerdere keren na elkaar, in een prachtig beukenbos en dat ook nog eens op weg naar de Posbank, één van de meest traditionele daguitjes van Nederland. Hier dus. Normaal is het hier in het weekend dan ook over de kop druk, maar nu is er nog niemand.
Terwijl ik de weg oversteek en aan mijn linkerhand één van de befaamde haarspeldcombinaties zie liggen, neemt het geruis op het bladerdak boven me toe. Er vallen zoveel druppen uit de bomen dat ik toch besluit de paraplu er maar bij te nemen. En de jas gaat ook maar weer aan. Het is nog wel steeds windstil, dat is fijn.
Met stroompjes van de bomen
Het pad gaat steil naar beneden en even later weer net zo steil omhoog. Het regent nu echt hard. Het water komt met stroompjes van sommige bomen omlaag en het pad wordt steeds natter. Het geruis van de regen heeft volledig de overhand genomen. Dikke druppen roffelen van de bladeren op de grond. Het is hartstikke donker in het bos en behalve ik, is er niemand die het ziet. Als jongen van de Veluwe, afkomstig uit een dorp dat volledig omgeven is door bossen, kan ik hiervan genieten, Niemand maakt het mee. Alleen ik.
Nog een paar golvingen in het pad verder loop ik onderaan de heuvel de buitenwijken van Velp weer in. Ook hier stromende regen. Een paar mensen laten hun hond uit. Ze zijn hun paraplu vergeten en lopen drijfnat over straat. Een man zoekt beschutting onder een boom, maar daar komt het water net zo hard uit als uit de loodgrijze lucht erboven. Rustig loop ik verder naar huis. Ook daar is het nat. Een blik op mijn telefoon laat zien dat de regenradar, op het moment dat ik wegliep, inderdaad leeg was. Maar ook, dat zich de tussentijd – precies boven Velp en omgeving – een neerslagplek heeft gevormd. Ik had het al vermoed.
Het is een zomerdag in Nederland
Het is zomer in Nederland. De regenmeter staat op 6,8 millimeter, er is 4 millimeter bijgekomen. Terwijl ik dit schrijf, stroomt de regen. Er is een windje opgestoken. Buiten is het 14 graden. Er zit al 13,2 millimeter in de regenmeter en we tellen nog steeds.
