Witte Kerst 2010: de laatste tot nu toe en een van de mooiste
De laatste keer dat we in Nederland, na een (uiterst) winterse aanloop naar de Kerst, een sprookjesachtige Witte kerst beleefden, was in december 2010. We halen, om nog eens na te genieten, het bijzondere weer van toen nog eens terug.Een groot veld met een dikke laag poedersneeuw erop. De lucht erboven blauw, maar ook ijskoud. Dikke rijp aan de bomen en een klein beetje ochtendmist onder een zon die al schijnt. Als je dan voor zo’n maagdelijk wit veld staat, moet er wel iets heel raars gebeuren, wil je er niet even doorheen gaan lopen. Om de eerste te zijn die die sneeuw in beroering brengt.
Er was op zaterdag 25 december 2010 bij mij dan ook geen enkele twijfel over wat ik die Eerste Kerstdag zou gaan doen. Er was maar één optie: wandelen door de dikke laag sneeuw die er die dag in Nijmegen en omgeving lag; op de hogere delen tot wel 35 centimeter aan toe. Van de beste soort. Het had niet gedooid dus lag er een dikke laag poedersneeuw: het Witte Goud.
Sneeuw in laagjes gestapeld
Toen het ook maar enigszins licht was, ging ik op pad. Door de nog stille straten van Nijmegen. Het vroor tussen 5 en 10 graden, de lucht was blauw, er was nauwelijks wind. De auto’s, vele met een dikke laag sneeuw bedekt, stonden roerloos aan de kant van een weg waarvan de sneeuw nauwelijks te verwijderen was. De sneeuw, tijdens de vele sneeuwsituaties van de voorgaande dagen mooi in laagjes op de daken gestapeld, zoals je dat alleen in de Alpen eigenlijk ziet.
Het was het weekend ervoor al begonnen. Op donderdag 16 december was de kou ingevallen, een dag later brachten sneeuwbuien een dikke laag, vooral in de kustgebieden. We waren het weekend in Drenthe en genoten ervan. Op zaterdagavond reden we terug naar huis, want het zou vanuit het zuiden gaan sneeuwen en ik moest de volgende dag al vroeg in Wageningen aan het werk.
Gewapend met schep over een vol gesneeuwde weg
En sneeuwen deed het. Gewapend met schep reed ik over de snelweg naar Wageningen. De weg lag vol met sneeuw en ik kon de auto met moeite in beweging houden. Anderen stonden al stil en gebaarden mij ook te stoppen. Maar dat kon niet, dan zou ik te laat zijn. En hoe zou ik de auto weer in beweging krijgen? Door ging het, via een omweg. Een ritje van normaal 25 minuten duurde nu anderhalf uur. Maar ik was op tijd en kon aan de slag om het weer te vertellen.
De week die volgde, was spectaculair. Er trokken meerdere lagedrukgebieden onder Nederland langs naar het noordoosten. De bijbehorende sneeuwgebieden deden allemaal ook Nijmegen aan. Wat een geluk, wat een genot. Elke dag viel er 5 tot 10 centimeter bij. Soms waaide het hard en stoof de sneeuw. En de laag werd dikker en dikker. Heel koud was het niet eens, soms schommelden de temperaturen rond nul. Maar de dauwpunten bleven laag en de sneeuw droog.
Meer dan 30 centimeter sneeuw
De laatste sneeuw viel de vrijdag voor Kerst. In het zuidoosten van Nederland, Nijmegen incluis, groeide de sneeuwlaag hier en daar tot boven de 30 centimeter aan. Bij ons vooral op de hogere delen. En daar liep ik dan, me bewust van het feit dat dit heel uniek was. Had ik toch nóg maar beter gekeken, dat ik later nog weleens. Want sindsdien is het nooit meer zo mooi geweest.
Door de straten van de stad ging het naar het Hengstdal. Het plaatje daar zal ik nooit vergeten. Die maagdelijk witte sneeuw op het gras, zo diep dat je er nauwelijks in kon staan. En ook op de takken van de bomen, zo dik dat je er af en toe één hoorde breken onder het gewicht. Ongelooflijk. Zelfs zonder dat de wind een rol speelde. Die mooie blauwe lucht. Dat prachtige licht en uitzicht.
De droom van iedere winterliefhebber
Betoverd liep ik door en maakte een vracht aan foto’s. In Berg en Dal, bovenop de stuwwal, in de bossen tussen Nijmegen en Groesbeek en weer terug in de stad. Het was een wandeling die niet lang genoeg kon duren, maar waaraan toch een einde kwam. Een tocht door de droom van iedere wielerliefhebber. Want zo mooi kan winterweer zijn. Of is het: kón winterweer zijn.
Ook de Tweede Kerstdag was mooi, al werd toen al aan de winter geknabbeld. De wind werd westelijk, kleine regenbuitjes trokken het land in en in het westen van Nederland begon het aardig te dooien. De dagen daarna liep de winter snel af en rond de jaarwisseling was de meeste sneeuw verdwenen. De rest van de winter gebeurde niet veel meer, het meeste kruit was duidelijk in de decembermaand al verschoten.
Zo mooi is het nooit meer geweest
Nadien hebben we ook de prachtige vorstperiode in de winter van 2012 nog gehad en de winter van 2013, die eigenlijk ook een sneeuwwinter was en tot diep in maart duurde. Maar zo mooi als toen met de Kerst van 2010 is het bij ons eigenlijk nooit meer geweest.
